- kafir
- sif. <ər.>1. Müsəlman olmayan, islam dininə etiqad etməyən; qeyri-müsəlman. // İs. mənasında. Kafir olsaydı əgər rəhmə gələrdi, gözəlim; O qədər ki, sənə mən dərdimi izhar elədim. Şəhriyar. Kafir olmaq – başqa dinə keçmək (müsəlman haqqında). <Şeyx Hadi:> Şeyx Sənan, o şəmsi-aləmtab; Oldu kafir, xaç asdı, içdi şərab. H. C.. // Keçmişdə mütərəqqi fikir sahiblərinə, dinə tənqidi yanaşan və ya inanmayan şəxslərə verilən ad; dinsiz, laməzhəb. Bu fikir köhnə müsəlmanların fikrinə oxşayır: «Rusca danışdın kafirsən, furajka qoydun, kafirsən». M. S. O.. // dan. Söyüş mənasında (çox vaxt «kafir oğlu kafir» şəklində). Bu kafir oğlu kafir qoşunu qırdı, qurtardı. «Koroğlu». <Hacı Fərəc:> Vermə məni kafir əlinə, bir növ məni qurtar. N. V.. <Həmzə:> Adə, necə, kafir oğlu kafir, qız qaçıb? C. C.. // Bəzən zarafatla: Ay kafir!2. dan. Canavar, ilan kimi heyvanların evfemistik adı. <Dursun:> Az qala kafir məni boğmuşdu, – deyə, qalabalığa qarışdı. A. Ş.. Niyə, ay kişi, olmaya yenə kafir çaldı? S. R.. <Həsənəli:> Köməyə gəlin! . . Kafir məni öldürdü. M. İ..
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.